Yokluğunun Şerefine

Marifetli Değil Bu Satırları Yazan Parmaklar Ve Sana Gelemeyen Ayaklardada Yok Bir Maharet.. Sıradanlığı Benimsemiş Bu Beden..



Acı değil içimdeki Izdırapta değil. Her Geçen Günün Ardından Sorguladığım Yarım Yaşanmamışlıklar..Sitem Değil Bu Yazdığım Yazılar..
Sevginin Nasıl Heba Olduğunu Gör Diyedir Tüm Çabam..



Ben yüreğimi anlatamadım kimseye..Suskunluklara sarındım....Sustuğumda hiç sarhoş da olmadım üstelik..İçimdeki acıyı orta yere kusmadım...Öylece durdum..Olduğum yerde kaldım...Etrafı izledim yalnızca...İnsanların yüzlerine baktım...belki biraz da seni aradım onlarda...Yoktun..ya da ben bulamadım...Şişeler devirip nâralar atmadım...İçime sakladım sancılarımı başka hiç bir şey yapmadım...



“Yalnız”ca kadehlere doldurup içtim mahzenlerde yıllanmış siyanür tadında sevdamı... Farklıydı bu acı...Tadılmamış daha önce...Acımış sensizlikle acıtılmış...Doğmadan yaşamak gibi bir şeydi buyaşamadan ölmek ya da ölemeden sevmek gibi...İşte öyle tanımsız..Öyle yorgun ve karanlık...ve sensiz....ve biraz da bensiz..



Oysa sen hiç uğramadın benim yüreğime...Sen bilmedin hiç sevdamın tadını...Yokluğunda bana zehir zemberek bu aşkın tadı...Adın yüreğime depremler çağırıyor..Ama sen... Gelseydin....Tatmayacaktın acısını..Sana şerbetler dökecekti yüreğim..Hiç yaklaşmadın ki yüreğime..Bir yudum almadın ki sevgimden...bende gitgide acılaşıyor bu sevda...Her yudum bir öncekinden daha aşık...Ama ben alıştım merak etme..(Merak ettiğin de yok ya zaten...Neyse.. )



Hiçbir yere gitmiyor sensizlik...Öylece dikiliyor tepemde..Öylesine bende...Artık susmalı....Vakit kaybetmemeli...
..ve şimdi bir kadeh daha doldurdum kendime hüzünlerimden....

Yokluğunun şerefine!!!...